türk ailelerinin bir çoğunun çocuk yetiştirmeyi bilmemesi

döverek yetiştirme. aşırı baskı ve korumacılık.

küçücük çocuğa tokat attı bugün puştun biri. stres topu mu bu çocuklar habire dövüyorsunuz dedirten olay.

aldığım derslerden, mezun olduğum bölümden olsa gerek, sürekli gözlemlediğim durum. çocuğun arkasından haldır haldır koşan, çevresini tanımasına izin vermeyen, korumayı her şeye karışmak sanan, sorularını geçiştirip özgüven kıran.. insanları görüyorum sürekli. kimsenin çocuğunu kalıba sokma çaba olmadığımdan, en azından diyorum aileyi uyarmalıyım. fakat sanırım insanın kendi çocuğu olması apayrı bir dünya ve ben bunu öylesine anlayamıyorum ki, sözlerim hep havada kalıyor.

(bkz:bilinçsiz üreme) aile planlaması yapmadan "çocuğu veren rızkını da verir" mantığıyla yaşayanlarla dolu ülkemiz.sonra çocuk hayatını yaşayamıyor.çoğu çift çocuk yapma işinin ilerisini düşünemiyor.hayata bir "insan"getiriyorsun.bu kadar basit olmamalı.iyi düşünülmeli.iyi yetiştirilmek için uygun ortamlar olmalı.

yap 20 tane sal sokağa tabi yetişmemez

bireyin önce kendini yetiştirmesi lazım daha kendini yetistiremeyen insanlardan yeni bir birey yetistirmesini beklemekte aptallik oluyor haliyle

çocuklara sevgi veremezsek bu duygunun ne demek olduğunu bilmezler. onları döversek yarın onlar da hanımlarını döverler. çünkü nasıl oluyodu? lafını dinlemeyince bas tokadı oluyodu onun hayatında. saygıyı öğretemezsek yarın suçsuz günahsız bi kıza gidip tecavüz edebilirler. geleceğin anne babalarıyız. sevgi dolu, saygılı çocuklar yeşitirmemiz dileğiyle.

kız çocuğuna "ayıp" diye türlü çeşit baskı yapıp erkeğe "göster oğlum pipini" dedikçe yanlış ve yanlış gidiyor

bizim kendi kendimizi yetiştirip çocuklarımıza yapmamak için özen göstermemizi sağlar polyannacılık oldu ama öyle

çocuğa: şöyle dur,şöyle otur,şunu yap,şöyle konuş deyip sonra çocuk özgüvensiz biri olunca: sen salaksın,sen hakkını arayamıyorsun denilir. o çocuk hakkını aramak için çok konuşmayı denedi ama siz onun ağzını kapadınız.

geçenlerde halam 11 yaşındaki oğluyla tartışırken birkaç defa üst üste gerizekalı dedi şaşkınlıktan bi 'ulan sen napıyosun amk karısı' bile diyemedim. abi annesi olarak o yaşlardaki çocuğun bilincine sen nasıl böyle bir darbe indirirsin ya. keşke diyorum keşke herkes anne baba olamasa....

kiyaslayarak yetistirme komsu cocugu veya kardesleri kiyaslama erkek cocugun daha cok sevilme durumlari

Biz Türkler artık çocuk yetiştirmek yerine çocuk büyütüyoruz. Malesef olay bundan ibaret. Çok sevdiğim bir insan olan; Sıtkı aslanhan hocayı youtube da bir dinlemenizi tavsiye ederim.

bizler şu an geleceğin anneleri babalarıyız biz nasıl yetişirsek onlar da buna yakın yetişecekler ki o çocuklarımızda sonraki kuşağın annesi babası olacaklar yani demem o ki aslında gelecek sizin elinizde ama onu yönlendirmekte malesef ki yine bize bağlı.

benim abimler zamanında yeğenimi yengem evde sıkılıyo bebekle uğraşsın diye yapmışlar. kadın facede whatsappta sohbet edicem diye çocuğa bakmıyo. yeğenim 3 yaşını bitirdi hala konuşamıyo. çocuk bi ıh desin biz uyanıyoruz bu hala horul horul uyuyo. bakamıcaksanız doğurmayın kardeşim hiçbi masum bebek sizin elinizde işkence çekmek zorunda değil

çocuğunuzun her istediğine neden hayır dediğinizi önce düşünün mantıklı bir açıklamasını bulun sonra ona hayır deyin. ve en önemlisi ne için neden hayır demesi gerektiğini ona bu yolla öğretin.

başlığa katılıyorum. çocuk yetiştirmek kolay değildir, en büyük yük anneye düşüyor. annenin bilinçli olması gerekir, çocukla ilgilenmesi gerekir. eline telefon ya da tablet verip kenara çekilmemesi gerekir. ne yazık ki çok var böyleleri. evlenmeden önce bu konulara önem vereceğim. evlenilecek kişiye de bunları sunacağım tabii. hassasım bu konuda.

bir ırk ile bağdaşlaştırılmaması gerektiğini düşündüğüm durum. tüm dünya böyle.

çocuk yetiştirmenin türk olup olmamakla alakası yok. finlandiya'nın eğitimde dünya markası olmasının sırrı etnik kökeni değildir, berrak zihniyetli oluşları ve bunun sayesinde uyguladığı verimli politikalardır. ancak.. olayı bizim toplumumuza indirgersek, çelişkili bir toplum olduğumuzdan mütevellit, çocuk yetiştirmede "de" sıkıntılı olduğumuz bariz. her ne hikmetse, yeri geldiğinde herkes neyin doğru neyin yanlış olduğunu bilir. ama düzenek öyle bir kurulmuştur ki, yeri çok nadir gelir.. bu yüzde kimse doğruya kolay kolay yanaşmaz. işlerine gelmez çünkü. misal; hiçbir baba maaşının, komşusuyla kıyaslanmasını istemez. ama oğlunun notlarını komşu çocuğunun notlarıyla çok rahat kıyaslar. bunu ona ikaz ettiğinizde de "babaya hesap mı soruyorsun lan sen?" der. rencide edici kıyaslamanın kötü bir şey olduğunu sadece kendi kimliği söz konusu olduğunda hatırlar. başka türlü ipiyle kuşağı olarak takılır.. al sana elinle koymuş gibi bulabileceğin bir çelişki. "herkes her şeyin farkında. ve kimse hiçbir şeyi yanlışlıkla yapmadı." . olayın sosyolojik kısımları da vahim. birçoklarına göre türkiye; yeni avrupalı olamamış eski doğuludur. iki arada bir derede kalmışızdır. yalnızızdır. çok zemheri geçirdik, ama yediğimiz ayazları unutmaya başladık.. şunu kast ediyorum; haddinden fazla taviz verdik has kültürümüzden. avrupa özentiliği, araplaşma, amerikan dayatması, hatta bir dönemki rus etkisi.. hepsinin iyi yanlarını almamız gerekirken, hepsini çok kontrolsüz ve uzun vadeli düşünmeden aldık koynumuza. tıpkı suriyeliler gibi.. çocuk yetiştirme hususundan örnekle; gidin bakın eski türklere, böyle kendini bilmezce mi yetiştiriyorlarmış çocuklarını? hadi onu geçtim. daha yakından bir örnekle; açın bakın fatih sultan mehmed'in hayatına. aldığı eğitime, alışkanlıklarına, hobilerine, ilgi alanlarına. 6 dil bilen, şiirler yazan, çok farklı türde kitaplar okuyan bir sultan.. o öyle yüce bir sultandır ki; -helenistik dönem- felsefe(si), biyoloji, mimari, mühendislik, geometri, astronomi gibi gibi onlarca farklı türden ve dilden oluşan, paha biçilemez derecede değerli bir kütüphane kurmuştur kendisine. bu bağlamda fatih gerçek bir entelektüeldir. zaten bu yüzden -sanılanın aksine- yaşadığı dönemde halk tarafından pek de sevilmemiştir. -çağın çok ötesinde düşünen, konuşan, hareket eden adamları kitleler hiçbir zaman sevmez.- fatih kendisi ve dönemi itibariyle tam olarak eşiktir.. bu eşik sadece; bir çağın kapanıp, başka bir çağın açılmasıyla sınırlı değil. neden özellikle fatih diyorum? fatih'ten sonra, -torunu olan- yavuz sultan selim, gitmiş mısır'ı fethetmiş, hilafeti de istanbul'a getirmiş. buyurun cenaze namazına.. -bunun pek dile getirilmeyen meali şu; osmanlı türk kültüründen yavaş yavaş feragat etmeye, tam da bu zaman daha önce hiç olmadığı kadar start vermiş.- tamam, doğu'nun egemenliği bize geçmiş. tamam, hazine bir daha asla o kadar dolmayacak şekilde tıka basa dolmuş. tamam, hatta bu hazine sayesinde yavuz'dan sonraki -tek çocuk olduğu için direkt olarak tahta çıkan- kanuni sultan süleyman onlarca sefer yapabilmiş ve devletin sınırlarını en fazla genişleten padişah olmuş. ancak dediğim gibi, tüm bunları elde ederken göz ardı ederek kaybettiğimiz şey her şeyden daha önemliydi; öz benliğimiz.. -bugün de devam ettiği üzere.- "fıtrat değişir sanma, bu kan yine o kandır." hatta arttırıyorum; arap kültürü, sadece sıçradığı kültürü değil, zaman geçtikçe kendi kültürünü de zedeleyen bir kültür. bugün islam'a dair milyon tane hurafe ortalıkta dolanıyorsa ha bu andavallar yüzünden. iddia ediyorum; şayet islamiyet araplara değil de, herhangi bir türk coğrafyasına inmiş olsaydı, bugün ortalıkta her manada bambaşka bir maneviyat, sosyal hayat ve daha temiz bir düzen vardı. velhasıl; çocuk yetiştirme mevzusunu günümüz türk toplumuna indirgeyerek ele alacaksınız, bu işe girizgah bile yapmadan göz atmanız gereken daha çoookkk etken var. girizgahtan sonrasına değinmiyorum bile.. . ikaz: düne kadar kendinden sonraki nesilleri itin götüne sokanlar, bir zahmet bu konuda pamuk elleri vicdana koysunlar. - (#1650073) - (#2098008) not: türküm ve çok da güzel çocuk yetiştiririm bir kere tamam mı? hele bir yavrum olsun, onun -en az birer- yabancı dil, spor ve enstrüman çalma ile ilgilenmesini sağlayacağım. tüp/su kamyonunun arkasına en iyi nasıl takılınır onu da öğretmek boynumun borcu.

başlık doğru lakin bence dünyanın her çoğu yerinde böyle

Diğer çocuklarla kıyas yapmak Benim evladım Yapmaz demek Aşırı korumak İlgisiz ve sevgisiz büyütmek Diğer insanlara saygı duymadan, hep benim dediğim olsun diyerek her istediğini yaparak büyütmek, Örnek olacak davranışlar yapmamak, Ayıp diyerek baskılamak, Toplumun içerisinde kalıplaşmış saçma sapan yargılarla kız ve erkek çocukları salak salak şeyler yapmak Ahlak eğitimi vermemek, Hayatın müşterek olduğu bilincinden uzak yetiştirmek, Haklı olduklarında sonuna kadar gitmeleri gerektiğini öğretmemek, Cesaretlerini kırmak Daha liste uzar gider ama böyle işte saçma sapan bir sürü şey var ve evet bunlar dünyanın her ülkesinde var ama beni, benim ülkem ilgilendirir

Sorun hiçbir zaman bilmemek değildir bilmediğini bilmemektir

Ailelerin bir çoğu çocuklarını kendi hayatlarının devamı olarak görür. Kendileri gibi olmalarından gurur duyar, bu ne kadar kötü olursa olsun. Onu kendi çocukları olduğu için severler, bir birey olarak görmez, onu kendisi olduğu için sevmezler. Hayallerini, düşüncelerini önemsemez, verilerini kopyalayacakları harici bellek muamelesi yaparlar. Değişmesinden ödleri kopar, başaramadığında taşak geçerler. Hep kendileri gibi vasat kalsın ve o vasatlıktan memnun olup şükretsin isterler. Asla başkalarına gösterdikleri hoşgörüyü ve sevecenliği göstermez, ölene kadar yanlarında kalsın hatta mezarlarına bekçilik yapsın isterler. Bu coğrafyada doğmak şanssızlıktır. Ben bir başkasının çocuğu olsaydım acaba beni severler miydi diye sordum kendime cevabım hayır oldu. Bir oğlum var yakında kızım dünyaya gelecek onları kendim için sevmek herhalde onlara yapacağım en büyük kötülük olur diye düşünüyorum.

Mesele çocuk yetiştirmek değil çocuk sahibi olmaktır.

üreyen insanların ezici çoğunluğunun mutlu bir ailede büyümeyip kendi ebeveynlerinin de aynı kaderi yaşamasından kaynaklı. kurttan kuzu, kuzudan kurt olmaz.

türk ailelerine laf edecek olursak bu taaaaa anasının amına kadar gider. kişisel eyyorlamam şöyle ki bu tamamen bireysel bi durum. anne ve babalarımızın aileleri bizden beterdi hatta onların anne babalarındaha da beterdi maalesef (cahillik) ve bu durum kesinlikle herkes için geçerli değil. ailenin kötü olması seni kötü yapmaz. sen kendini insan yapıcaksın, iyi kötü bilgiye ve kişisel gelişime erişimimiz kolay. annem kendi ailesinden çıkan tek akıllı, mantıklı gerçek insan. annem ailesini hedef gösterip iyi bir insan olmayabilirdi ama olmuş. harika bi aileye sahip olamayabilirsiniz çünkü aileleriniz de harika bir aileye sahip değillerdi ama harika bir aile kurabilirsiniz. (yalnız benim bu özlü sözler kitabı yutmuşluğumu nabıcaz abi son cümleye bak lfödkaözkföc içime romantik felsefeci siki girmiş gibi) neysseee demem o ki AİLENİZ SİZİ YETİŞTİRMEYİ BİLMEK ZORUNDA DEĞİL SEN YETİŞTİR KENDİNİ! (bkz: özlemişiz entry gitmeyi yav kısa kesmiyorum) (bkz: tamam kes)

doğru. hakikâten bilmiyorlar. yalnız bir düzeltme yapacağım: birçoğu* bitişik yazılır.

Cahillik. Onlar nasıl çocuk yetiştirilir görmemiş öğrenememiş kendilerine ne yapıldıysa onları yapıyorlar bazıları da kendine yapılanı unutamayıp çocuğuna yapmamak için gayret gösteriyor. Öğrenmek isteyen güzelde öğrenmeyip inatçılık eden çok kötü be

türk ailelerinin bir çoğunun çocuk yetiştirmeyi bilmesine gerek yoktur. çünkü insanı aile değil deneyimleri yetiştirir, hatta aile bir çocuğu yetiştirebileceğini zannedip, çocuğunu kendi kişisel projesine dönüştürürse orada s*çar. tarihte yaşamış onca saygıdeğer insanları, çevremizde gördüğümüz donanımlı bireyleri sizce anneleri çocuk yetiştirme kılavuzuna göre mi yetiştirdi? hayır. büyüyen ve olgunlaşmaya başlayan her çocuk-genç kendini geliştirmeyi bir şekilde öğrendi. önceden de böyleydi, sonrasında da böyle olacak. o yüzden tüm suçu ebeveynlerde bulmanın bir anlamı yok. bu durum, aynı bir sorunla karşılaşıldığında mevcut sisteme bok atılmasına benziyor, inanın farkı yok.

çünkü üreyen çiftlerin hemen hemen hepsi mutsuz ailelerde büyüyor da ondan. maalesef mutsuz aile kurumu da aşırı normal ve "olması gereken" olarak algılanıyor bu tip insanların oluşturduğu "toplumda". çocuğun çevresini tanımasına müsaade etmemek, ona karşı aşırı korumacı olmak, hata yaptığında çok ağır cezalar vermek, güvenip bir sorununu anlattığında sorununu küçümsemek, hayatta başka insanların her zaman ona oranla birçok adım önde olduğunu bir tokat gibi yüzüne vurmak, artık bir yetişkin olduğunda dahi hayatına müdahale etmek ve daha aklıma gelmeyen birçok yanlış tutum... o kadar genelgeçer algılanıyor ki mutsuz bir ailenin yanında çocukluğu heba olmuş insanların oluşturduğu toplumda. bunun geri dönüşü olarak evlatta evliliği bir kurtuluş olarak görüyor ve ya ailesine karşı nefret geliştiriyor ya da bu travmalarından dolayı çocuğu ve eşine karşı temelinde merhamet ve acıma olan saçma sapan bir sevgi tipi geliştiriyor. bu zincirde kuşaktan kuşağa devam ediyor. nereden baksak çok üzücü bir durum.